آرامش
نه آن‌قدر ساكن، نه آن‌چنان مشوش، كه تنها رخوتي در درونم بزرگ مي‌شود و بزرگتر. چون موج دريا كه بر ساحل آسودگي خود مي‌كوبد و آرام مي‌گيرد. آرامم.

قطعه آخر يك آهنگ

دوست داشتن شايد آموختن

گام زدن در اين جهان است

آموختن ساكت بودن

مثل بلوط و زيزفون افسانه

آموختن ديدن

نگاهت بذر مي‌افشاند

درختي نشاندم

من حرف مي‌زنم

تو برگ‌هايش را تكان مي‌دهي.

«اكتاويو پاز شاعر مكزيكي»